Abdullah İbn Abdulmuttalip ve Âmine Bintü Vehb’ten -12 Rebîu’l-Evvel’de- dünyaya gelen Hz. Muhammed (s.a.s.), üzerinde en çok konuşulan kişidir. Onu övmek için sayısız na’t ve münacat yazılmıştır. Onun mevlidi/doğumu, tarihin kırılma noktalarından birisidir.

Abdullah İbn Abdulmuttalip ve Âmine Bintü Vehb’ten -12 Rebîu’l-Evvel’de- dünyaya gelen Hz. Muhammed (s.a.s.), üzerinde en çok konuşulan kişidir. Onu övmek için sayısız na’t ve münacat yazılmıştır. Onun mevlidi/doğumu, tarihin kırılma noktalarından birisidir. 

Günümüzde yaklaşık bir buçuk milyar Müslümanın önemli bir kısmı Peygamberinin doğumunu kutluyor. Bugün Chicago, New York, Toronto, Vancouver ya da Tokyo’da Müslümanlar Mevlid-i Nebi’yi anıyor ve kutluyor.

Müslümanlar olarak Mevlid Kandilimiz, Hıristiyan geleneğine öykünme midir, sorusunun etrafında dolaşmak belki de zaman kaybıdır. Çünkü günümüzde dini kandillerin misyonu değişmiştir.

Dini hayatı haftada bir güne (Cuma), yılda bir aya (Ramazan) ya da beş geceye (Mevlid, Regaib, Mirac, Berat, Kadir) indirgemenin meşruiyetini ve masumiyetini asla kabul etmeyeceğimizi not düşerek, şu tespiti yapabiliriz: Kandil geceleri, Müslümanların evlerinden çıkıp dini duygularla topluma katıldığı ve din kardeşleriyle manevi iklimde buluştuğu mikatlardır. Birçok insan için dönüm noktası ya Kadir gecesi, ya da Berat, Mevlid, Mirac veya Regaib Kandili olabilmektedir.

Televizyon ve internet esiri olmuş nesillere hayat öpücüğü veren kandilleri neden söndürelim ki? Evet, küresel kapitalizmin şehvetli baskısından kurtulmak, içe dönmek ve gözyaşı dökmek için bulunmaz fırsatlara dönüştü kandiller. Bu gecelerimiz, dünyaya esaretinden beyni ve kalbi uyuşmuş olan karanlık gönüllerin, derin bir solukla aydınlandığı manevi şenlikler oldu.

Peki Mevlid Kandili neyi ifade ediyor? Öyle ya Kutlu Doğum Haftası var, bu kandil, bir çelişki doğurmuyor mu?

Bu soruya bir başka soruyla cevap verelim: Hz. Muhammed’in doğumuna kimler sevinir? Öyle ya, ancak buna üzülenler, Mevlid-i Nebi kutlamalarının yılda iki kez tekrarlanmasını problem eder. Çok net olarak belirtmek gerekir ki, Şeytan ve onun gibi olanlar hariç, insaflı ve vicdanlı olan her insan Sevgili Peygamberimizin doğumuna sevinmektedir.

Bunu İbn Kesir’in şu rivayetine dayanarak söylüyoruz: “Şeytan dört kez ağlamıştır: Allah tarafından lanetlendiğinde, Allah’ın huzurundan kovulduğunda, Hz. Muhammed doğduğunda ve Fatiha Suresi indiğinde.” (İbn Kesir, el-Nihaye ve’l-Bidaye, c. II,s. 166) Sevdiklerimizin doğumuna sevinir, onu kutlarız da, rahmet kaynağımızın mevlidine neden sevinmeyiz?

“Biz seni cümle aleme rahmet kaynağı olarak gönderdik”(Enbiya, 21/107). Dünya adına hiçbir arzusu olmamış, hayatını insanlığa adamış ve bu yolda büyük sınavlardan geçmiş bir peygamber. Doğumuna bir değil, iki kez sevinsek yeridir. Birisine Mevlid kandili der, diğerine Kutlu Doğum deriz.

Allah (c.c.) Yahya (a.s.) için “Doğduğu gün, öleceği gün ve diriltileceği gün ona selam olsun” (Meryem, 19/15) buyurmadı mı? Bu da, her hangi bir insanın doğumuna anlam yüklemenin ve onu kutlamanın meşruiyeti ve dayanaklarından birisidir.

Bir gün Allah Resulüne pazartesi orucu hakkında sorulduğunda “Pazartesi günü, doğduğum ve ilk ayetlerin bana vahyedildiği gündür” cevabını vermiş. (Beyhaki, Sünenü’l-Kübra, Hadis no: 8434) Hz. Peygamber’in (s.a.s.), kendi doğum gününü unutmaması anlamlıdır. Aslında esas olan ümmetinin O’nu unutmamasıdır.

Soyu Hz. İbrahim’e (a.s.) dayanan ve nesebinden kimsenin şirke bulaşmamış olduğu asil ve bir o kadar da mütevazi bir Resul. Babası Abdullah, doğumundan birkaç hafta evvel vefat etmiş. Dedesi Abdulmuttalip, dönemin Mekke yöneticilerinden birisi. Dolayısıyla torunu da makam ve rütbe sahibi olabilirdi.

Ancak Hamidullah’ın benzetmesiyle, Hz. Muhammed (s.a.s.), bir kralın hükümdarlık için gereken tüm özelliklerini şahsında ihtiva eden, küçük evladı gibiydi. Ama o, krallığı ya da hükümdarlığı değil, kulluğu ve risalet vazifesini tercih etti.  

Şu hadise sarsıcıdır: Mekke’nin fetih günüydü. Bir adam Resulullah’ın yanına yaklaştı. Korkudan, heyecandan titriyordu. Allah’ın Resulü de gördü adamın bu halini ve dönüp seslendi: “Titremene lüzum yok, ben kral değilim.” Ve ardından dedi ki;

“Kureyşli kuru et yiyen bir kadının oğluyum ben.”

Eğer bu kandilde, aklımızda kalacak bir söz varsa, sanırım bundan iyisi olmaz. Beynimde yankılanan bu söz, benim için milad ve mikattır.

O’nun hangi zorluklarla mücadele ettiğinin anlatmak, değil bu sütunların, sayfalarca kitapların da haddi değildir. Onun için bu satırlarım arasında böyle bir cüreti göstermeyeceğim. Ama şunu not düşmemin görev olduğunun bilincindeyim.

Efendimiz Hz. Muhammed’in (s.a.s.) doğduğu sene, Fil Suresinde bahsedilen ve Yemen’nin Habeşî Valisi Ebrehe’nin Kabe’yi yıkma girişiminde bulunduğu (Fil) yılıdır. Bu istila hareketine karşı Kabe’yi savunan isim Abdulmuttalip’tir. Bu tarihi hakikat ışığında;

Son söz: Bedenimizin Kabe’sine, yani kalbimize/gönlümüze savaş açmış (ve büyük çoğunluğumuzun benliğini, ahlakını tarumar etmiş olan) para, makam, şöhret v,ırk ve kadın tutkumuzu yenecek Abdulmuttalip direnci ve tevekkülü ortaya koyarsak, Allah’ın yardımı tecelli edecek ve alem-i İslam’da Muhammedî güneşler açacaktır.

Mevlid-i Nebi kutlu olsun, selam ve dua ile…